ایران در گوشه و کنار دولت بایدن احساس می کند

Few مقامات سعودی این روزها نسبت به شاهزاده ترکی الفیصل، پسر ملک فیصل فقید و سفیر سابق در واشنگتن، رک یا رنگارنگ تر هستند. اگرچه او دیگر سمت دولتی ندارد، اما شاهزاده نفوذ و بینش خود را در پادشاهی حفظ می کند و به لطف دو دهه سابقه کار به عنوان رئیس اطلاعات ریاض، بهتر از هرکسی رقابت آن با ایران را درک می کند. بنابراین من از ارزیابی صریح او از وضعیت فعلی متعجب شدم. او به من گفت: «ایرانی‌ها ما را در کنار ما دارند.» (او در یک محیط خصوصی صحبت می کرد و بعداً به من اطمینان داد که می توانم از او نقل قول کنم.) پادشاهی باید در برابر دشمنی که توسط تحریم ها خفه شده است، احساس امنیت کافی داشته باشد، اقتصادش کمتر از یک سوم اندازه اقتصاد خودش است، ارتشش. بودجه کمتر از یک چهارم بودجه پادشاهی است و تولید نفت آن در پایین ترین حد خود قرار دارد. و با این حال، نگرانی در عربستان سعودی، یک پادشاهی عرب سنی، در مقابل ایران، یک حکومت مذهبی شیعه ایرانی، در چند دهه گذشته ثابت بوده است و بی دلیل نیست. چهار پایتخت عربی: بیروت، دمشق، صنعا و بغداد. در سراسر این کشورها، تهران شبکه‌ای از شبه‌نظامیان را اداره می‌کند که از طریق آن قدرت را فرافکنی می‌کند، منابع محلی را از بین می‌برد و حلقه‌ای از آتش را تشکیل می‌دهد که اساساً عربستان سعودی را محاصره می‌کند. رویکرد ارزان‌تر و نامتقارن ایران به جنگ، این کشور را نسبت به همسایگان غنی‌تر خود در خلیج‌فارس با نیروهای سنتی مجهز اما کمتر با تجربه، برتری می‌دهد. به آن برنامه هسته ای را اضافه کنید که با سرعت در حال پیشرفت است، شاهزاده ترکی واقعاً درست می گوید. یا حداقل تا همین اواخر چنین می‌بود، زیرا تغییرات ظریف اما جدی در خاورمیانه باعث می‌شود ایران احساس ناامنی کند و در گوشه و کنار باشد. به طور متناقض، به همین دلیل است که تهران با اعتماد به نفس بیش از حد و سازش ناپذیر عمل می کند، همه اینها ترکیب خطرناکی را ایجاد می کند. بیایید با برنامه هسته ای ایران شروع کنیم. تهران امیدوار بود که ریاست جمهوری جو بایدن یک بازگشت آسان و سریع به توافق هسته ای که دونالد ترامپ از آن خارج شد، و همراه با آن لغو تحریم ها را به همراه داشته باشد. اما دولت بایدن بیش از آنچه ایرانی ها انتظار داشتند، ناسازگار بوده است. تقریبا یک سال پس از روی کار آمدن بایدن، هیچ آرامشی برای اقتصاد ایران دیده نمی شود. از سال 2019 تا 2020 7 درصد کاهش یافت و پول ملی سقوط کرده است. صادرات نفت ایران در سال 2016 پس از اجرایی شدن توافق هسته ای به 2.5 میلیون بشکه در روز افزایش یافت و سپس در دوران ترامپ به 400 هزار بشکه در روز کاهش یافت. در دوران بایدن، صادرات نفت افزایش یافته است، اما به سختی، و ذخایر این کشور تنها به لطف افزایش قیمت نفت تقویت شده است. در دوران ترامپ، ایران دسترسی به بیش از 100 میلیارد دلار از ذخایر خارجی خود را از دست داد. تا کنون در زمان بایدن، آنها در حساب های بانکی در سراسر جهان خارج از محدودیت هستند. ایران برای تثبیت پول ملی خود، فعال نگه داشتن اقتصاد و جلوگیری از اعتراضات به این پول نیاز دارد. و با این حال، علیرغم همه اینها، به نظر می‌رسد که ایران تمایلی به سازش ندارد و به تأمین مالی و توسعه برنامه هسته‌ای خود و بازی‌های قدرت منطقه‌ای خود ادامه می‌دهد. اما منابع محدودتر جدی‌ترین نگرانی ایران نیست. یکی از دانشگاهیان ایرانی مستقر در خارج از کشور، که خواست نامش فاش نشود، زیرا هنوز به طور منظم به تهران سفر می کند، به من گفت که اگرچه ایران نمی تواند مانند گذشته برای متحدان منطقه ای و نیابت های خود هزینه کند (این رقم تقریباً نصف آن چیزی است که در نظر گرفته شده است. او تخمین می‌زند که در سال 2014، به حدود 2 تا 3 میلیارد دلار در سال، چالش واقعی پیش روی تهران، چشم‌انداز منطقه‌ای است که به سرعت در حال تغییر است – به همین دلیل است که نمی‌تواند در مذاکرات هسته‌ای مصالحه کند. جیمز جفری و دنیس راس: ایران توافق هسته ای مشکل نیست ایران است. نخست، حملات مداوم اسرائیل به دارایی های نظامی ایران در سوریه و خرابکاری مشکوک در تاسیسات انرژی یا هسته ای ایران در چند سال گذشته است. در داخل سوریه، ایران همچنین مجبور است با ارتش قدرتمند روسیه همکاری و گاهی رقابت کند، که بخشی از قدرت آن را در میدان کاهش می‌دهد. سردرگم‌کننده‌تر طغیان خشم عمومی در بیروت و بغداد در پاییز 2019 علیه فساد و فرقه‌گرایی بود. همچنین نفوذ ایران و شبه نظامیان نیابتی تهران در هر دو کشور را هدف قرار داد. دخالت ایران در لبنان و عراق هیچ منفعت اقتصادی برای جمعیت این کشورها به همراه نداشته است، مگر نزدیکترین متحدان تهران یا تعداد معدودی فاسد. در همین حال، هر دو کشور در وضعیت نابسامانی اقتصادی فرو می‌روند. کریم سجادپور، تحلیلگر امور ایران در مؤسسه موقوفه کارنگی (که من یک همکار غیر مقیم هستم)، این پویایی را به عنوان «محور بدبختی» توصیف می کند. تظاهرات 2019 در حالی اتفاق افتاد که خود ایرانی ها علیه دولتشان راهپیمایی می کردند. در مجموع، جنبش‌های مختلف از جمله چالش‌های پیچیده‌تری بودند که قاسم سلیمانی، فرمانده نخبه نیروی قدس ایران، در دوران کاری خود با آن مواجه بود. ایرانی‌ها به اندازه کافی از موج نارضایتی نگران بودند که سلیمانی شخصاً در سرکوب‌های خشونت‌آمیز در هر سه کشور دست داشته است، قبل از اینکه در ژانویه 2020 در حمله ایالات متحده در عراق کشته شود. اعتراض‌ها در لبنان و عراق همچنان ادامه دارد. در دومی، تغییر روحیه علیه تهران منجر به شکست متحدان ایرانی در انتخابات پارلمانی ماه گذشته شد. این بدان معنا نیست که نفوذ ایران در عراق در حال عقب نشینی است، اما این بدان معنا نیست که نفوذ ایران در این کشور رخنه کرده است. تنها یک ماه پس از انتخابات، مصطفی الکاظمی، نخست وزیر عراق، به سختی از یک سوء قصد به شکل حمله هواپیمای بدون سرنشین به محل اقامت خود که مقامات آمریکایی و عراقی آن را شبه نظامیان طرفدار ایران مقصر دانستند، جان سالم به در برد. این که آیا ایران دستور حمله را داده است یا نه تقریباً بی ربط است – اگر چنین بود، این حرکت نشان دهنده خشم و ناامنی است. اگر اینطور نشد، تلاش برای ترور نشان‌دهنده سست شدن کنترل آن بر شبه‌نظامیان است. در لبنان، معترضان برای اولین بار شعارهایی علیه حزب‌الله حزب‌الله و رهبر آن حسن نصرالله سر دادند. برخی از شهرهایی که این گروه در آنها قدرتمندترین است. به نظر می رسد تحقیق درباره انفجار بندر بیروت در سال گذشته حزب الله را ناآرام کرده است. در تابستان امسال، مجموعه‌ای از حوادث شاهد درگیری اعضای حزب‌الله با مردمی از جوامع مذهبی مختلف در مکان‌های مختلف بود و در کشوری با اسلحه‌های بیش از حد، حداقل دو تن از اعضای این گروه شیعی به ضرب گلوله کشته شدند – این نشان می‌دهد که هاله شکست ناپذیری آن به وجود آمده است. ضربه خورد گروه های اپوزیسیون لبنان امیدوارند تا بخشی از موفقیت های عراق را تکرار کنند تا در انتخابات سال آینده کرسی های پارلمان را از حزب الله و متحدانش دور کنند. در اینجا نیز، در حالی که نارضایتی مردم واقعی است و ایران می‌آموزد که تسلط از طریق ظلم و ترور کار سختی بی پایان است، تهران به استفاده از همه ابزارها، از جمله خشونت، برای حفظ سیطره خود ادامه خواهد داد. تغییر سیاسی واقعی؟ پاسخ کوتاه، حداقل نه به صورت معنادار، نه است، زیرا مکانیسم‌های محلی کمی برای غلبه بر ایران و متحدان ریشه‌دار آن در لبنان و عراق وجود دارد. . چند ماه گذشته یک بازی شطرنج چند بعدی جالب در سراسر خاورمیانه بوده است: عراق میزبان مذاکرات بین عربستان سعودی و ایران بود. وزیر خارجه امارات متحده عربی از دمشق دیدن کرد. اردن و مصر پیشنهادهایی برای کمک به حل بحران انرژی لبنان ارائه کردند. اردن، اسرائیل و امارات قرارداد انرژی جداگانه امضا کردند. و خیلی چیزهای دیگر علاوه بر این این فعالیت‌های منطقه‌ای، عمدتاً مشارکتی، بیشتر از آن چیزی است که خاورمیانه در سال‌های گذشته شاهد آن بوده است. بخوانید: چگونه آمریکا می‌تواند در خاورمیانه پیروز شود. تفسیر اهداف پشت چنین اقداماتی یا میزان تفکر استراتژیک بسیار آسان است. اما سه الگوی موازی ظاهر شده است که همه آنها باید تهران را نگران کند. اول اینکه، به نظر می رسد تلاش ها برای تعامل با ایران برای تنش زدایی بیشتر جنبه پیشبردی داشته باشد، از جمله از سوی سعودی ها. وزیر امور خارجه پادشاهی، مذاکرات در بغداد را "صمیمی" و "اکتشافی" توصیف کرد، در حالی که یکی دیگر از مقامات گفت که گفت و گوها فاقد محتوا هستند. پیش بینی می شود در هفته های آینده هیئتی بلندپایه از امارات به تهران سفر کند. هیچ کس انتظار ندارد دهه ها رقابت و دشمنی پایان یابد و هنوز نشانه ای وجود ندارد که تهران به اندازه کافی به ریاض پیشنهاد دهد تا سفارت عربستان در ایران را بازگشایی کند. تعامل منطقه‌ای با ایران می‌تواند به کاهش تنش‌ها کمک کند، در حالی که مذاکرات هسته‌ای پرمخاطره رو به جلو است. کشورهای عربی حداقل می توانند به ایالات متحده متوسل شوند و در واقع بگویند: «ما درگیر شده ایم. ما مثبت بوده ایم؛ ما چیزی نگرفتیم.» دوم اینکه، هیچ چیز در سال های گذشته به اندازه تفرقه و ناکارآمدی در کشورهای عربی، منافع ایران را تامین نکرده است. تحرکات آزاردهنده ای مانند ربودن کوتاه نخست وزیر لبنان توسط ریاض در سال 2017 یا هجوم آن به جنگ یمن در سال 2015، نتیجه معکوس داشته و فرصت هایی را برای ایران فراهم کرده است تا مشارکت خود را در هر دو کشور عمیق تر کند. پس از تهاجم ایالات متحده به عراق در سال 2003، عربستان سعودی در عراق پس از صدام، شریکی بی میل و تقریباً غایب به نفع ایران بود. اکنون به نظر می رسد که کشورهای عربی به صورت موقت برای رسیدگی به مسائل انرژی منطقه ای با یکدیگر همکاری می کنند. حتی عربستان سعودی نیز در حال بحث در مورد معاملات میلیاردها دلاری با عراق است. دو سال پیش، یکی از مقامات ارشد سعودی به من گفت که بهترین راه برای مقابله با ایران، نگاه اقتصادی به منطقه خواهد بود. علاوه بر این، پس از گذشت چندین دهه از صلح سرد بین اسرائیل و همسایگانش اردن و مصر، چندین کشور خلیج فارس معاهدات صلح امضا کردند. با اسرائیل، مجموعه‌ای از توافق‌ها که در مجموع به عنوان پیمان ابراهیم شناخته می‌شوند، و تکامل روابط عمومی و همکاری بین اسرائیل و امارات به‌ویژه سریع بوده است. این توافق‌ها کمک چندانی به فلسطینی‌ها نکرده و در تلاش‌های تبلیغاتی دهه‌ها ایران برای معرفی خود به عنوان تنها مدافع واقعی آرمان فلسطین نقش داشته است. اما توافقنامه همچنین یک چالش استراتژیک واقعی برای تهران است، که اکنون با جبهه ای از کشورهای عربی که فعالانه با اسرائیل همکاری می کنند، مواجه است. در نهایت، اردن و امارات به دیکتاتور سوریه بشار اسد پیشنهاداتی دارند – سیاست واقعی عمل گرایانه در بهترین حالت خود. ، یا شاید بدترین اسد باید در دادگاه کیفری بین‌المللی به دلیل جنایات جنگی و نسل‌کشی محاکمه شود، اما 10 سال پس از آغاز قیام مسالمت‌آمیز به جنگ داخلی خونین در سوریه تبدیل شد – که در آن اکثریت قریب به اتفاق تلفات نتیجه گلوله باران دولت با کمک روسیه بود. بعداً- واضح است که اسد به جایی نمی رسد. در همین حال، اقتصاد اردن در دهه گذشته به دلیل بسته شدن مرزها، خفه شدن تجارت و سیل پناهجویان وارد شده، ضربه واقعی را متحمل شده است. الزامات اردن برای نزدیک شدن به اسد با امارات متفاوت است، اما هر دو مزیتی را در کمرنگ کردن حضور ایران در سوریه می بینند. (تلاش برای جدا کردن سوریه از ایران رویای دیرینه بسیاری از جمله دولت جورج دبلیو بوش بوده است، اما روابط بین دمشق و تهران از روزهای اولیه انقلاب ایران عمیق بوده است.) حتی یک اختلاف دیپلماتیک بین ریاض و به نظر می رسد بیروت چند هفته پیش نتیجه تلاش های پیچیده پادشاهی برای به دست آوردن مجدد اهرم فشار در لبنان، پس از واگذاری زمین به ایران در سال های قبل بوده است. به عبارت دیگر، کشورهای عربی به تهران سیگنال می دهند که دیگر تنها بازیگر در عراق، لبنان و سوریه نیست. (یمن یک مشکل متفاوت است.) همه این فعالیت های منطقه ای با هماهنگی بی سر و صدا در پس زمینه، تشویق برخی از حرکت ها و در عین حال دلسرد کردن یا نادیده گرفتن برخی دیگر (مانند پیشروی اسد) اتفاق می افتد، اما به طور کلی درگیر دیپلماسی بسیار بیشتری در سراسر جهان است. منطقه در آستانه مذاکرات هسته ای با ایران که این هفته پس از یک وقفه پنج ماهه از سر گرفته شد. بحران همیشه در منطقه خاورمیانه وجود دارد و اگر مذاکرات هسته ای با ایران به جایی نرسد، تنش ها دوباره به سرعت بالا خواهد رفت. اینجاست که سطح غیرعادی گفت‌وگوی بین‌عربی و تلاش‌ها برای همکاری می‌تواند تا حدودی تعادل و یک برد-برد نادر برای همه فراهم کند. جز رهبران ایران.