شبکه پرسرعت اسپانیا به گالیسیا می رسد

FOR CENTURIES راه اصلی به گالیسیا، گوشه شمال غربی اسپانیا، با پای پیاده، در مسیر زائران به سانتیاگو د کامپوستلا بود. جاده های ضعیف به این معنی بود که تا یکی دو دهه پیش، رانندگی از مادرید 9 ساعت طول می کشید. پیشرفت‌های اخیر، سفر به نزدیک‌ترین شهر گالیسی، اورنسه، را به حدود پنج کاهش داده است. اکنون به لطف اولین اتصال گالیسیا با شبکه راه‌آهن پرسرعت اسپانیا، سفر را می‌توان در دو ساعت و 15 دقیقه انجام داد. سال آینده این خط باید به سانتیاگو، پایتخت منطقه، و کورونیا، بزرگترین شهر آن گسترش یابد. گونزالو پرز ژاکوم، شهردار اورنسه، با استفاده از نام مستعار خود برای شهرش، که به گفته او با آن مانند یک فرزند ناتنی مورد بی مهری رفتار می شود، گفت: «سیندرلا اکنون می تواند با خودروی بزرگتر و راحت تر سفر کند. هیچ‌کس نمی‌خواهد از این سیستم کنار گذاشته شود—اسپانیا پس از چین دارای بزرگترین شبکه راه‌آهن پرسرعت در جهان است—اما او تردید دارد که گسترش جدید تغییرات چشمگیری را به همراه داشته باشد. اسپانیایی‌ها مدت‌هاست که مناطق روستایی فقیرتر را برای فرصت‌های بهتر ترک می‌کنند. شهرهای ثروتمندتر سیاستمداران در مناطق روستایی از این موضوع ابراز تاسف می کنند. اما واضح نیست که زیرساخت های گران قیمت کمک زیادی به مهار آن کند. آقای ژاکوم خاطرنشان می کند که زامورا، تا همین اواخر آخرین ایستگاه قطارهای سریع السیر در مسیر گالیسیا، گردشگران آخر هفته را جذب کرده است اما از زمان ورود آنها در سال 2015 همچنان جمعیت خود را از دست داده است. در هر صورت، گالیسیا وضعیت خوبی داشته است. همانطور که نام غربی ترین نقطه آن، دماغه فینیستر، نشان می دهد، زمانی کلمه ای برای انزوا و فقر بود، "پایان جهان". به قدری گالیسیایی‌ها مهاجرت کردند که گالیگو هنوز در بخش‌هایی از آمریکای لاتین مترادف با «اسپانیایی» است. اما تولید ناخالص داخلی به ازای هر نفر، 66 درصد از میانگین ملی در سال 1955، اکنون 92 درصد آن است. آنجل د لا فوئنته از FEDEA، یک اندیشکده اقتصادی، به فرآوری ماهی، خودروسازی و پوشاک (ایندیتکس، شرکت مادر زارا و سایر برندها، در آنجا مستقر است) و سیاست‌های منطقی تجارت پسند اشاره می‌کند، اگرچه او یک دلیل واحد می‌گوید. راه حل دیگری برای نابرابری های منطقه ای اسپانیا توسط دولت ملی به رهبری سوسیالیست ها پیشنهاد شده است: افتتاح نهادهای دولتی جدید در خارج از پایتخت. بسیاری از بزرگان حزب محافظه کار خلق (PP) می گویند که این بی معنی خواهد بود. رهبر گالیسیا، آلبرتو نونیز فییو، رهبر حزب میانه‌روی حزب مردم، واکنش گرم‌تری دارد و اشاره می‌کند که قرار دادن مؤسسه اقیانوس‌شناسی این کشور در مادرید محصور در خشکی منطقی نیست. زمانی، مردم در مورد استقرار شرکت‌های فاتح جهان و قطارهای فوق مدرن در گالیسیا همین را می‌گفتند. این مقاله در بخش اروپای نسخه چاپی تحت عنوان "تا انتهای زمین" منتشر شد.